استانداردهای میلگرد
استانداردهای میلگرد
تا پیش از سال ۱۸۷۸ تولید میلگردها بدون هیچ قواعد و روش خاصی انجام می‌‌شد. تا این که تادئوس هایت برای اولین بار در این سال استانداردهایی را در مورد تولید و ساخت میلگرد ثبت کرد. تا به امروز کشورهای مختلف بر اساس شرایط اقلیمی و آب و هوایی خود، استانداردهای جداگانه‌ای را برای خود به ثبت رسانده‌اند. در ایران نیز تولید میلگرد ضمن رعایت استاندارد جهانی، بر اساس سه استاندارد متفاوت انجام می‌شود.
تفاوت این سه استاندارد با هم، در مقاومت کششی و مقاومت تسلیم میلگردها است. به طور کلی در استانداردها به سه موضوع ترکیبات شیمیایی (مثل میزان کربن، منگنز، سیلیسیم، نیتروژن و …)، مشخصات هندسی (شامل سایز، طول، سطح مقطع و میزان رواداری) و کیفیت مکانیکی تقسیم می‌شود که خود کیفیت مکانیکی هم شامل مقاومت کششی، مقاومت تسلیم، نسبت آن‌ها به هم و میزان ازدیاد طولی می‌شود.
استاندارد ایرانی ISIRI 3132
استاندارد میلگرد ایران که با نام ISIRI 3132 شناخته می‌شود، استاندارد «میلگردهای فولادی گرم نوردیده برای تسلیح بتن- ویژگی‌ها و روش‌های آزمون» نام دارد. این استاندارد برگرفته از استاندارد جهانی ISO و استانداردهای DIN، AWS، استاندارد JIS ژاپن، استاندارد BS، استاندارد کشورهای حوزه CIS و GOST
روسیه و استاندارد ASTM آمریکا است.
استاندارد میلگرد ایران در سال 1369 توسط سازمان ملی استاندارد ایران تدوین و در سال 1371 اجرایی شد. در این استاندارد خصوصیات و روش‌های آزمون میلگردهای ساده و آجداری که در بتن به کار می‌روند، مشخص شده است. در استاندارد ایران میلگردها به چهار دسته‌ی A1، A2، A3 و A4 تقسیم شده‌اند که در ادامه به بررسی آن‌ها خواهیم پرداخت.
آیین نامه بتن ایران (آبا)
از دیگر مراجعی که در هنگام تولید میلگرد مورد توجه قرار می‌گیرد، آیین نامه بتن ایران است. در فصل چهارم این کتاب که توسط سازمان مدیریت و برنامه منتشر می‌شود، به مشخصات میلگرد از قبیل وزن، قطر، جوش‌پذیری، تغییر شکل و شرایط نگهداری پرداخته شده است.
